vr 13 okt
|Utrecht
Hechting als bron: 'professionalisering van begeleiders'
De workshop is bedoeld voor professionalisering van begeleiders. We gaan in op de biologische en neurologische factoren, die een rol bij hechting spelen, de impact van getraumatiseerde hechting en de effecten van verstrikking met ouders.
Tijd en locatie
13 okt 2023, 09:00 – 14 okt 2023, 17:30
Utrecht, Hooghiemstraplein 151, 3514 AZ Utrecht, Nederland
Over het evenement
Flyer: voor meer informatie bekijken hier de flyer!
Data:
Vrijdag 13 oktober 2023
Zaterdag 14 oktober 2023
Hechting als bron
In deze workshop zal ik ingaan op de visie, die door dr. Franz Ruppert (Duitsland) is ontwikkeld over hechtingstrauma. Eerst staan we stil bij de hechtingsstijlen, zoals beschreven door Bowlby. De theorie van Franz Ruppert sluit daarop aan.
Onderzoek wijst uit, dat gevoeligheid voor latere ingrijpende ervaringen veel te maken heeft met de hechting in de eerste levensjaren. Als er een veilige hechting plaatst heeft gevonden, blijken mensen beter bestand tegen een ernstige of levensbedreigende gebeurtenis in hun leven. Maar de impact van traumatische ervaringen impact kan ernstiger zijn indien er een onveilige of ambivalente hechting plaatsvond.
Dit komt vaker voor bij ouders die zelf ook getraumatiseerd waren en dat niet hebben kunnen verwerken.
Als voorgaande generaties heftige gebeurtenissen niet hebben verwerkt heeft dit gevolgen voor de mate van hechting , die ze hun kinderen kunnen bieden. Vaak uit trauma zich via stressresponses als onrust, verdoving of bevriezing.
Onverwerkt trauma geeft langdurige verstoringen in het ervaren van identiteit en eigenwaarde en het vervormt gevoelens, gedachten en handelingen. Mensen hebben minder veerkracht, minder vermogen om troost, steun en veiligheid te ervaren en te bieden. Hechting in de symbiotische ontwikkelingsfase is een belangrijk perspectief om naar stagnering in beleving van identiteit te kijken.
Franz Ruppert
De op vermijding, controle en compensatie gerichte trauma-verwerkingsprocessen hebben vaak lichamelijke en psychische beschadigingen en sociale verstrikkingen tot gevolg.
Stoornissen in de hechting leiden tot een groei belemmerende symbiose. De balans van geven en nemen raakt verstoord, het kind verruilt van plek met de ouder en gaat geven in plaats van voor zich laten zorgen of claimen in plaats van vertrouwen. Een van de belangrijkste gevolgen van trauma voor een persoon is fragmentatie en splitsing tussen lijf en hoofd, emoties en handelingen, aan- en afwezigheid. Opnieuw hechting aangaan, gezonde sociale contacten, focus op gezonde en levende hulpbronnen helpt om gezonde autonomie ontwikkelen. Een manier om hiermee te werken is om de innerlijke splitsing inzichtelijk te maken: het ‘normaal’ functionerende overlevingsdeel, de weggedrukte traumadelen en de gezonde delen van een persoon kunnen elkaar bestrijden. Vanuit het gezonde volwassen deel kan verantwoordelijkheid worden genomen voor de innerlijke splitsing. In de workshop besteden we hier ook aandacht aan.